เป็นเพียงผู้หญิงเหว่ว้า
พเนจรมากับความฝัน
อยากติดปีกโบยบินไปในดวงจันทร์
ฝากฟากฝันไว้กับละอองดาว
เพื่อหนีห่างความรักความรู้สึก
ที่ฝังลึกเป็นรอยเจ็บให้เหน็บหนาว
ก่อนที่ใจจะไหวแยกหรือแตกร้าว
ฉันขอก้าวลงจากหลักความรักลวง
แม้บางที่จะเหว่ว้าหรืออ้างว้าง
บนเส้นทางไม่มีใครให้หวงห่วง
ฉันจะปล่อยน้ำตาให้ราร่วง
ดีกว่าหวงกักเก็บให้เจ็บใจ
จะอดทนต่อสู้ความรู้สึก
แม้ลึก ๆ จะหนาวสั่นหรือหวั่นไหว
อย่าเปล่าเปลี่ยวไปเลยน๊ะหัวใจ
ฉันจะก่อกองไฟให้ตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น